Μια Χριστουγεννιάτικη νύχτα ήταν δυο χιονονιφάδες...

Στο ροζ σπιτάκι της γωνίας στη γειτονιά μου, ζει ένα ξανθό κοριτσάκι με το παράξενο όνομα Δροσοσταλίτσα.
Η Δροσοσταλίτσα αν και είναι υπναρού, απόψε ξύπνησε μέσα στη νύχτα.
Κοίταξε από το παράθυρο έξω στο δρόμο όπου όλα τα σπίτια της γειτονιάς έλαμπαν από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που αναβόσβηναν στις βεράντες και τα παράθυρα.
Στις στέγες, στα κάγκελα και στα δέντρα του δρόμου είχε καθίσει το χιόνι που έπεφτε πυκνό από το πρωί. 
Οι νιφάδες του χιονιού χόρευαν τρελά καθώς ταξίδευαν από τον ουρανό στη γη, φλυαρούσαν μεταξύ τους και βιάζονταν να πουν η μια στην άλλη τα νέα που είχαν δει ή είχαν ακούσει.
Η Δροσοσταλίτσα κόλλησε το πρόσωπο στο τζάμι, δεν χόρταινε να παρακολουθεί μαγεμένη πότε τα λαμπιόνια και πότε τις νιφάδες. Η γειτονιά φάνταζε παραμυθένια.
Απόψε είναι Χριστούγεννα και όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εκείνη ανυπομονεί να ξημερώσει, να μαζευτούν όλοι γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, να πουν τα χρόνια τους πολλά και να δοκιμάσουν το γιορτινό τραπέζι.
Καθώς σκεφτόταν αυτά, πρόσεξε πως έξω από το παράθυρο γινόταν κάτι παράξενο.
Μικρές νιφάδες, του χιονιού, είχαν ακουμπήσει στο περβάζι κοντά της.
Ήταν τόσο όμορφες, διάφανες, απαλές και λαμπερές!
Πόσο ήθελε να τις χαϊδέψει!
Άνοιξε σιγά-σιγά το παράθυρο, αλλά πριν προλάβει ν’ απλώσει το χέρι της, άκουσε μια φωνή.
Μη σας φανεί παράξενο, αλλά δυο χιονονιφάδες είχαν στήσει κουβέντα.
Η Δροσοσταλίτσα πάγωσε. Δεν της είχε πει κανείς πως μιλούν και οι νιφάδες του χιονιού.
«Αχ περάσαμε πολύ όμορφα απόψε», είπε η πρώτη.
«Αχ ναι, είμαστε πολύ τυχερές που ταξιδέψαμε μια νύχτα σαν κι αυτή», είπε η δεύτερη.
«Είχα ακούσει πως το καλύτερο ταξίδι γίνεται τη νύχτα των Χριστουγέννων», είπε πάλι η πρώτη.
«Έτσι είναι, αλήθεια», είπε και η δεύτερη.
«Αχ, και τι δεν είδαμε από την ώρα που σουρούπωσε, πόσο ήθελα να τα διηγηθώ στις αδελφές μου».
«Τι υπέροχος ουρανός! Τι λες, ξαναγυρίζουμε επάνω; Θα μπορούσαμε να κάνουμε το ταξίδι για δεύτερη φορά».
«Μα τι λες, αυτό δεν γίνεται, ξέρεις ότι εμείς οι νιφάδες έχουμε τη σειρά μας. Τώρα ταξιδεύουν οι φίλες μας».
«Ναι, το ξέρω, λέει η άλλη νιφάδα στεναχωρημένη, δεν είναι όμως κρίμα; Ήθελα να ταξιδεύω συνέχεια».
«Δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλό αυτό και τα πιο όμορφα πράγματα κουράζουν όταν τα κάνει κανείς συνέχεια».
«Χμ… δεν έχεις άδικο, τώρα όμως που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να γίνει με διαφορετικό τρόπο», λέει η άλλη νιφάδα πονηρά.
«Ουφ, αυτό το πείσμα σου, τη μάλωσε η φίλη της. άλλωστε τώρα δεν μπορώ, είμαι κουρασμένη.
Ας περιμένουμε την αυριανή νύχτα και βλέπουμε».
«Να περιμένουμε, ρωτά η δεύτερη νιφάδα ανήσυχη, και αν;…»
«Και αν; Θέλεις να πεις, αν λιώσουμε;»
«Όχι, όχι μην το λες αυτό, δεν θέλω να λιώσω, φαντάζεσαι από νιφάδα να γίνω νερό;»
«Ε και; Εδώ γίνεται νερό κοτζάμ χιονάνθρωπος».
«Ω μα είσαι πολύ σκληρή απόψε»
Η Δροσοσταλίτσα που παρακολουθεί τόσην ώρα την κουβέντα, νομίζει πως βλέπει όνειρο.
Τι γίνεται απόψε, Μήπως είναι μια νύχτα μαγική;
Έπρεπε να μάθει.
Ανοίγει το παράθυρο όσο μπορούσε πιο σιγά, με σκοπό ν’αρπάξει τις δυο νιφάδες.
Τότε όμως βλέπει πως δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει, γιατί πάνω στο περβάζι υπάρχει ένας σωρός από χιόνι.
Εκεί που δεν ήξερε τι να κάνει, ακούει πάλι μια φωνή.
«Ε, μικρό κοριτσάκι, τι ψάχνεις;»
Η Δροσοσταλίτσα ξαφνιάστηκε αλλά θαρραλέα καθώς είναι, αποφάσισε να μιλήσει.
«Ψάχνω τις χιονονιφάδες που άκουσα να μιλούν. Είμαι σίγουρη πως τις άκουσα», λέει δυνατά.
«Μας άκουσες να μιλάμε; Άλλο και τούτο, αυτό πάλι πρώτη φορά τυχαίνει», λέει η πρώτη νιφάδα.
«Αυτό δεν το ξέρεις, λέει η δεύτερη, όταν ξεκινήσαμε για το ταξίδι, μας είπαν πως τη νύχτα των Χριστουγέννων γίνονται θαύματα».
«Θαύματα;»  ρωτά η Δροσοσταλίτσα θαμπωμένη.
«Βέβαια, πρώτη φορά το ακούς, νάξερες τι είδαμε εμείς αυτή τη νύχτα!» λένε και οι δυο νιφάδες μαζί.
«Τι είδατε, πέστε μου», κάνει το κορίτσι ανυπόμονα.
«Αχ, λέει η πρώτη νιφάδα, σε ποιον να το πούμε και να μας πιστέψει, είδαμε ένα μεγάλο αστέρι με ουρά που βιαζόταν να φτάσει στη γη. Ήθελε λέει, να βοηθήσει κάποιο παιδί που είναι μόνο του απόψε».
«Ύστερα, λέει και η δεύτερη είδαμε έναν καλό παππούλη να περπατά στα σύννεφα, μας χαιρέτησε και μάθαμε πως ήταν ο Αη-Βασίλης. Από κει πάνω, φροντίζει τους ανθρώπους.
Μας παρακάλεσε μάλιστα να έχουμε το νου μας μήπως και κάποιο παιδί μείνει κατά λάθος παραπονεμένο.
Είδαμε αγγέλους να ψάλλουν και να προσεύχονται για αγάπη και ειρήνη»
«Μετά είδαμε νεράιδες να χορεύουν παρέα με τα άστρα. Μάθαμε πως θα κατέβαιναν κι εκείνες στη γη απόψε. Έπρεπε να προλάβουν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα των ανθρώπων».
«Τι μου λέτε, ψιθύρισε η Δροσοσταλίτσα, υπάρχουν τέτοιες νεράιδες;»
«Και βέβαια υπάρχουν, αλλά πρέπει οι άνθρωποι να κάνουν πρώτα μια ευχή. Οι ευχές γίνονται αληθινές μια νύχτα σαν κι αυτή»
«Εγώ δεν ευχήθηκα τίποτε όμως», είπε το κορίτσι λυπημένο.
«Να κάνεις τώρα μια ευχή, προλαβαίνεις, οι νεράιδες είναι ακόμη στον ουρανό, απαντούν και οι δυο νιφάδες μαζί, είναι κάτι που το θέλεις πολύ;»
«Κάτι που θέλω πάρα πολύ, είναι να γίνει καλά ο φίλος μου ο Γιαννάκης που είναι άρρωστος και να είναι αύριο μαζί μας στο τραπέζι», φωνάζει με μια ανάσα η Δροσοσταλίτσα.
«Να είσαι σίγουρη πως έτσι θα γίνει», λένε με ένα στόμα οι νιφάδες.
«Και μετά, τι άλλο είδατε;» ρωτά το κορίτσι ανυπόμονα.
«Συναντήσαμε τα ξωτικά που δουλεύουν στα βάθη τ’ ουρανού για να είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Στο δικό τους εργοστάσιο φροντίζουν τα δάση και τα λιβάδια, τις θάλασσες και τα ποτάμια. Μόνο που σ’ αυτή τη δουλειά πρέπει να βοηθούν και οι άνθρωποι».
«Ω, μα είστε πολύ τυχερές, μπορώ κι εγώ να τα δω όλα αυτά;»
«Μα είναι σαν να τα βλέπεις, αφού σου τα λέμε εμείς οι ίδιες».
«Πού είστε όμως, δεν μπορώ να σας ξεχωρίσω»
«Δεν χρειάζεται, πήρε την απάντηση, έτσι κι αλλιώς, όλες ίδιες είμαστε».
«Και τώρα τι θα κάνετε, πού θα πάτε; Αν θέλετε ελάτε αύριο στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι», τις καλεί η Δροσοσταλίτσα.
«Αυτό δεν γίνεται, αλλά μπορεί να μείνουμε λίγο ακόμη εδώ, στο περβάζι».
«Τότε, θα με περιμένετε αύριο το βράδυ να ξαναμιλήσουμε;»
"Ούτε αυτό γίνεται, απαντούν οι νιφάδες. Θαύματα γίνονται μόνο τη νύχτα των Χριστουγέννων.
Άντε καληνύχτα τώρα και καλά Χριστούγεννα.
Του χρόνου, ίσως καθίσουν στο παράθυρό σου κάποιες άλλες νιφάδες σαν εμάς.
Εσύ, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να εύχεσαι να γίνεται πάντα κάτι καλό".

Το παραμύθι αφιερώνεται στη Drosostalitsa που περιμένει χιονισμένα Χριστούγεννα...