Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Ένα αστέρι τρεμοσβήνει...

Μια φορά κι έναν καιρό, στον ξάστερο ουρανό κάποιου μακρινού πλανήτη και στην πιο μεγάλη γειτονιά, ζούσε η αστεροοικογένεια του κ. Μεγαστέρη.
Εκεί περνούσαν τον καιρό τους οι γονείς και οι γονείς των γονιών μαζί με τα πολλά – πολλά αστερόπαιδά τους.
Σε κείνη τη γειτονιά την ημέρα ο καθένας έκανε τη δουλειά του και όλοι μαζί έβγαιναν σα νύχτωνε, έκοβαν βόλτες και έλαμπαν μέσα στα ασημένια τους ρούχα.
Στην οικογένεια οι μεγάλοι συζητούσαν μεταξύ τους για το πόσο ευχαριστημένοι ήταν από τη συμπεριφορά των αστερόπαιδων, πόσο καλά και άξια ήταν, πόσο υπάκουα και πόσο σπουδαία θα γίνονταν σα μεγάλωναν.
Άκουγαν οι διπλανοί και ζήλευαν την τύχη του κ. Μεγαστέρη που τόσο καλά κατάφερνε να κουμαντάρει την οικογένεια και πρόβλημα δεν υπήρχε να σκιάζει την ευτυχία του.


Μόνο η κ. Αστροσοφή που συμβούλευε όλη τη γειτονιά κουνούσε το κεφάλι της κάθε που έκανε επίσκεψη στο ευτυχισμένο σπίτι.  Εκείνη ήξερε πως δεν ήταν όλα, όσο τέλεια φαινόταν.


Η οικογένεια είχε και ένα μικρό αστερόπαιδο που δεν το γνώριζε κανείς, ποτέ δεν το είχαν πάρει μαζί τους στη βόλτα, αφού αυτό το τελευταίο δεν έμοιαζε στα μεγαλύτερα παιδιά τους.
Αυτό ήταν καχεκτικό, όχι τόσο όμορφο και λαμπερό και σα να μην έφταναν όλα, ήταν ζωηρό και ανυπάκουο και το χειρότερο, αυτό το λιανό παιδί επαναστάτησε κατά της οικογένειας και ήθελε, άκου κύριε, να το αφήσουν να ταξιδέψει μέχρι τον πλανήτη που έβλεπε από μακριά.


Οι γονείς ένιωθαν μεγάλη απογοήτευση που στο τέλειο σπίτι τους ήρθε τέτοια ντροπή, μάλωναν και υποτιμούσαν τον αστερομικρό τους, έλεγαν πως αφού δεν έμοιαζε στ’ αδέλφια του, θέση για κείνο δεν υπήρχε στον κόσμο τους.
Για ν’ αποφύγουν τα χειρότερα που τρέχα-γύρευε τι θα έλεγαν οι γείτονες, το κλείδωσαν στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού και του απαγόρευσαν να βγαίνει βόλτα τις νύχτες. και στο τέλος το ξέχασαν και συγχώρησαν τον εαυτό τους, αφού εκείνοι είχαν κάνει το χρέος τους.


Το αστεροαπόπαιδο στεναχωριόταν πολύ με την συμπεριφορά της οικογένειας, δεν καταλάβαινε γιατί δεν το αγαπούσαν και μέρα με τη μέρα έχανε και το λίγο χρώμα που είχε όταν γεννήθηκε.
Μια νύχτα άνοιξε το παράθυρο του σπιτιού, αγνάντεψε τον αγαπημένο του πλανήτη που φαινόταν κάτω μακριά και πήρε την απόφασή του.
Θα έδινε έναν πήδο και θα βρίσκονταν κοντά του.
Εκεί η ζωή του θα ήταν διαφορετική, κανείς δεν θα του ζητούσε να λάμπει όλο και περισσότερα, σίγουρα εκεί κάποιος θα το αγαπούσε για το δικό του φως και δεν θα του ζητούσαν να γίνει όπως τα άλλα του αδέλφια.


Το είπε και το έκανε. Άφησε τα χέρια του από το περβάζι και άρχισε να ταξιδεύει και να ταξιδεύει και να ταξιδεύει…
Γύρω του άκουγε ψιθύρους.
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει… έλεγε κάποιος
Τι απογοήτευση, τι του ήρθε ν’ αφήσει τη σιγουριά του σπιτιού του… έλεγε κάποιος άλλος
Μη δίνεις σημασία, κανένας απροσάρμοστος θα είναι… έλεγε ένας τρίτος…
Και το αστέρι συνέχιζε πετώντας το μακρινό του ταξίδι και καθώς πετούσε το φως του τρεμόσβηνε και τρεμόσβηνε, μέχρι που σταμάτησε να φαίνεται από την παλιά του γειτονιά.


Το αστεράκι είχε πολύ δρόμο ακόμα να κάνει και ούτε το ίδιο ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στον πλανήτη που ονειρευόταν, μα δεν το ένοιαζε καθόλου.
Ήταν τώρα ελεύθερο και  δεν μπορεί, κάποιον θα συναντούσε στην στράτα του να το αγαπήσει,  έστω και με κείνο το αχνό φως που του χάρισε η ζωή.




Το παραμύθι το αφιερώνω στο melv@ki  ως αντίδωρο για τo κείμενό της με τίτλο "ω γλυκύ μου έαρ"

19 σχόλια:

  1. Γλυκύτατη παραμυθού μου το δικό σου φώς στον δικό μου ουρανό θυμίζει της Αφροδίτης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόση γλύκα χωρά στην ψυχή σου να μπορείς να φωτίζεις το αδύναμο...
    Ενας μικρός δραπέτης σου λέει ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ALATAKI μου γεια σου!..........

    Εγω ΤΟ ΑΧΝΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ...δεν το κλαιω....
    Αφου ΤΟΛΜΗΣΕ ...δρομο ....ΑΝΟΙΞΕ!!

    ...Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ...ισως ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΕΙ....ΤΑ "ΠΡΟΝΟΜΟΙΟΥΧΑ" ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ!!!!

    ....γιατι ΚΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΥΠΑΡΧΕΙ (ασφυκτικη τη λενε μερικοι)
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ....μια σημειωση:

    ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΑΤΑΚΙ ΜΟΥ...
    Εστω κι αργα πηρα χαμπαρι ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.

    πηγαινε στο blogi μου (Δες τελευταια σχολια...αναρτηση για τον ΑΠΟΚΛΗΡΟ)...
    εκει που ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ...
    ευχαριστιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το αστεράκι είχε πολύ δρόμο ακόμα να κάνει και ούτε το ίδιο ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στον πλανήτη που ονειρευόταν, μα δεν το ένοιαζε καθόλου.

    Σαν την ζωή μας, ένα αέναο ταξίδι που ποτέ δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει.Πολύ γλυκό παραμύθι.Θα μου επιτρέψεις να το αναδημοσιεύσω στην σελίδα του Πλούτου μου.Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ειμαι σιγουρη πως καποια στιγμη μετα απο πολυ δρομο και ταλαιπωρια το αστερακι εφτασε σε ενα τοπο μαγικο οπου η αγαπη βασιλευει και το μισος, η αδιαφορια, η ντροπη δεν εχουν καμια θεση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πιο σημαντικό είναι να μάθεις στο παιδί να αγαπάει τον εαυτό του, όπως είναι... όπως δεν είναι.. με ότι έχει.. με ότι δεν έχει.. με ότι μπορεί και δύναται ν'αποκτήσει...

    Γιατί, ένας που λόγω της αρνητικής κριτικής αρνιέται κομμάτι του εαυτού του και δεν τον αγαπάει στην Ολότητά του, δεν μπορεί να αγαπηθεί και από τους άλλους, αφού αυτό που νιώθουμε για τον Εαυτό μας, αυτό αντανακλάμαι στους γύρω μας...

    Μπράβο στο αστεράκι που βρηκε το θάρρος ν'αποδράσει και να δει την πραγματική του αντανάκλαση στο επίπεδο τ' ουράνιου Ταξιδιού...

    Πόσα παιδάκια έχουν τη δύναμη να το κάνουν....

    Ενας λόγος που ΔΕΝ πιστεύω στο Θεό, είναι ο πόνος με τον οποίο έρχονται αντιμέτωπα τα παιδιά που έχουν υποστεί σωματική ή ψυχολογική κακοποίηση καιη ατιμωρισία που κρύββεται στην αποσιώπηση του γεγονότος......

    Είναι δυνατόν να πιστέψω σε ένα Παράδεισο που ανοίγει τις Πύλες του σε έναν που ΜΕΤΑΝΟΗΣΕ για τη σκληρότητά του απέναντι σ' ένα παιδι?.....

    και εκείνο το παιδί σε ποιον παραδεισο θα χωρέσει?....

    Η Κόλαση και ο Παραδεισος είναι εδω...
    Δυστυχώς ή ευτυχώς...

    και ευτυχώς, αλατάκι μου, που υπαρχουν τα παραμύθια και μέσα από τη μαγεία τους δείχνουν ακομη το δρόμο στα παιδια...

    Σε φιλω με γλύκα και πικρα μαζί..... γιατι το θέμα αυτο,βαθιά πληγωνει πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το "παραμύθι" αλατάκι μου είναι υπέροχο και το melv@άκι μας πολύ θα το ευχαριστηθεί κι αυτό.

    Να ξέρεις δε, πως πολλά τέτοια "αστεράκια" με λιγοστό φως κάνουν ταξίδια ακόμα κι όταν δεν πηδάνε από τα παράθυρά τους. Νοερά ... εσωτερικά ...κι ό,τι ήθελε προκύψει, που λένε.

    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ότι έχει σχέση με αστέρια εξασκούσε μία απίστευτη έλξη επάνω μου, απ' όταν ήμουν μικρό παιδί.

    Ιωάννα, είμαι σίγουρος πως ξέρεις πολύ καλά, ότι είμαστε φτιαγμένοι απο αστρόσκονη ... Απ΄εκεί ξεκινήσαμε και εκεί θα καταλήξουμε ...

    Όμορφο το κείμενό σου, όπως πάντα !

    So what !

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. DRMAKSPY
    Σου εύχομαι το φως της Αφροδίτης πάντα να σε ακολουθεί...

    ΓΙΑΓΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ
    Γλυκύτατή μου φίλη δραπέτης του κακού και ευλογημένη δεσμώτης του καλού γεννήθηκες...

    ΙΑMATICUS
    Είδες, η αγάπη δεν είναι πάντα λυτρωτική και καλύτερα ξέρεις, αγαπάμε εγωκεντρικά να πάρει η ευχή. Ανθρώπινο κι αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΘΕΟΔΟΣΙΑ μου
    Όλοι αστεράκια στη ζωή ν' αγωνιζόμαστε για κάτι που οι άλλοι ποθούν (συνήθως)
    Αχ, δεν θα μας φτάσει η ζωή να χαρούμε το ταξίδι στον δικό μας πλανήτη...
    Σ' ευχαριστώ θερμά για την αναδημοσίευση στον Πλούτο σου (κυριολεκτικά και μεταφορικά)

    APINKDREAMER
    Nεραϊδομαγισούλα μου ξέρεις εσύ απο αυτά, όλα με μαγικό τρόπο γίνονται, αρκεί να το ποθήσει η ψυχή μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κάκια μου
    Επισημαίνεις θέματα που μ΄ενδιαφέρουν και μένα πολύ και που ασύστολα έχουν διαστρεβλωθεί.
    Από τη μιά ανίδεοι γονείς, ή και ανίκανοι, ίσως και ανυπεράσπιστοι, με το ίδιο αποτέλεσμα. Τη συντριβή της καινούργιας ζωής.
    Από την άλλη, πώς να πιστέψει κανείς στον εαυτό του όταν εγκαταλείπεται στο κέντρο χλευαστικού και επικριτικού αντίλαλου;
    Ποιός θεός θα συγχωρούσε ποτέ πράξη κακοποίησης και ποιός έχει το δικαίωμα να μοιράσει συγχωροχάρτια;
    Τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση αν δεν είναι έννοιες αφηρημένες και μεταφορικές και μάλλον κοινωνικοπολιτικής χρησιμότητας;
    Ποιός έχει να επιδείξει συμβόλαιο κατοχής της αλήθειας των παραπάνω;
    Έχεις θίξει θέματα ανεξάντλητα που η αφετηρία τους πραγματικά πληγώνει...
    Ας μείνουμε στη μαγεία του έστω και σκληρού παραμυθιού (γιατί τα παραμύθια λένε τη σκληρή αλήθεια) για τώρα...
    Νιώθω ότι σε πλήγωσα και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. MEGGIE μου
    Χαίρομαι που σου άρεσε.
    Ναι, έχεις δίκιο, το εσωτερικό ταξίδι είναι εκείνο που οδηγεί στην πληρότητα και την ευτυχία...
    Μακάρι όλοι να το δοκιμάσουμε και να το απολαύσουμε...
    Φιλάκια πολλά...


    NEGENTROPIST
    Πήρα μεγάλη χαρά και δεν ξέρω γιατί, που αγαπάς τ' αστέρια. Αφού είναι έτσι θα σου αφιερώσω το επόμενο παραμύθι μου με τίτλο "To Aστερόπαιδο".
    H αστρόσκονη... τι θυμήθηκα τώρα και μη μου πεις "So what"
    Γράψε σχετικά να το συζητήσουμε...
    Καλή σου νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αντεχω ματακια μου...
    έχω παιδέψει πολύ εκεινο το κοριτσακι που κρύβω μεσα μου...
    με μάχη με το θανατο..
    με μαχη με το Θεό..
    με μάχη με μενα..
    με μάχη με το δάκρυ των παιδιών που δεν αφήνεται να σταλάξει, αλλα κρύβεται ενοχικό πίσω από προσποιητή δύναμη!....

    αχ... αλατακι.... τα παιδια!...

    Και πόσο δίκιο έχεις...

    "Τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση αν δεν είναι έννοιες αφηρημένες και μεταφορικές και μάλλον κοινωνικοπολιτικής χρησιμότητας;"

    καποια στιγμη θα το θίξουμε το θεμα...
    Στο υποσχομαι!...

    Σε φιλω με όση αγαπη απορρέει από τα παραμύθια μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Nα, τώρα το πήρα είδηση το αστεράκι που τρεμοσβήνει... Με συγκίνηση το διάβασα, που μεγάλωσε όταν διάβασα την αφιέρωση στο τέλος...
    Μεγάλωσε γιατί, να, το καταθέτω εδώ, ένα αστερόπαιδο είμαι που πάλεψε πολύ να γκρεμίσει τα τείχη που ύψωναν γύρω του και να φτάσει στο μακρινό του πλανήτη.
    Γι' αυτό και με συγκίνησε πολύ το παραμύθι σου. Γι' αυτό και τρόμαξα τόσο πολύ, μα δεν φαντάζεσαι πόσο, όταν είδα τη μητέρα του Παναγιώτη να τον χτυπάει και χίμηξα πάνω της να γλιτώσω το παιδί... ούτε κι αυτό το έγραψα εκεί... βλέπεις ένας που έχει κακοποιηθεί παιδί, δυο δρόμους έχει να διαλέξει: ή να γίνει θύτης κι ο ίδιος αναπαράγοντας τη συμπεριφορά που στο υποσυνείδητό του έχει περάσει ή να πολεμήσει να σκοτώσει το θύτη μέσα του και να καταπολεμήσει την αδικία εις βάρος των ανήλικων παιδιών.
    [Δεν ήταν η μητέρα μου που με κακοποιούσε σωματικά (εκείνη περιοριζόταν στις λέξεις) ούτε ο πατέρας μου... απλά το αναφέρω αυτό.]
    Κάποια στιγμή θα γράψω ίσως περισσότερα...

    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
    Κι αφού σ' αρέσουν τα παραμύθια, αν δεν τα έχεις δει, σου στέλνω δύο που έγραψα.

    Ο ήλιος και το φεγγάρι

    Ο δράκος που έβγαζε φωτιά απ' το στόμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. melv@ki

    Με κάνεις να σκέφτομαι πως αν αρκετοί συνάνθρωποι (και ας μην ήταν όλοι) είχαν τη δική σου ευαισθησία, ευσυνειδησία και προσωπκότητα, δεν θα μιλούσαμε για κακοποιημένα και δυστυχισμένα παιδιά.
    Αυτό θεωρώ πως είναι ειδεχθές έγκλημα και δεν κατανοώ την επιείκεια της πολιτείας.
    Το περίεργο στην ιστορία με τον Παναγιώτη είναι πως στη γειτονιά μου αντιμετώπισα παρόμοιο περιστατικό με παιδί που είχε το ίδιο όνομα!
    Η περίπτωση βέβαια είχε τραγικές προεκτάσεις και χρόνια μετά, δεν μπορώ να το ξεχάσω, έχω γράψει μάλιστα ένα διήγημα που στην ουσία είναι η ιστορία της οικογένειας. Είναι ευκαιρία να το αναρτήσω, αν και το απέφευγα.
    Μelv@ki μου, δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε πως μερικές φορές η λεκτική κακοποίηση, συμβαίνει και από την άγνοια των απροετοίμαστων γονιών.

    Τα παραμύθια σου τα διάβασα, σου άφησα σχόλια και επαναλαμβάνω πως έχεις καταφέρει να συνδυάσεις το μυστήριο του μύθου και τη γοητεία της επιστήμης κάτι που σπάνια έχω συναντήσει στους παραμυθάδες.
    Λένε πως ένα παραμύθιι είναι καλό όταν αρέσει σε μικρούς και μεγάλους κι εσύ το έχεις κατορθώσει.
    Η γνώμη μου; Είναι εξαιρετικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή