Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Ένα χελιδόνι τα Χριστούγεννα...


Κάπου στη γη, υπάρχει μια μικρή πόλη που οι κάτοικοί τους αγαπούν πολύ τα έλατα.
Για το λόγο αυτό η πόλη ονομάζεται Ελατούπολη.
Στην άκρη της Ελατούπολης, βρίσκεται από τα πολύ παλιά χρόνια ένα μικρό δάσος με έλατα.
 Οι άνθρωποι της πόλης το αγαπούν και το φροντίζουν τόσο πολύ που το δάσος κάθε χρόνο που περνάει γίνεται όλο και πιο όμορφο.
Κάθε Χριστούγεννα, όλα τα σπίτια της Ελατούπολης στολίζονται με έλατα που παίρνουν από το δάσος, και το λέμε αυτό γιατί τα δικά τους δέντρα έχουν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό.
Ενώ τα έλατα όλου του κόσμου πετιούνται μετά τις γιορτές, τα δικά τους, ξαναφυτεύονται και περιμένουν την επόμενη χρονιά για να ξαναστολιστούν.
Και δε φτάνει αυτό, γίνεται και κάτι άλλο πολύ πιο παράξενο στην Ελατούπολη τα Χριστούγεννα. Μαζί με τα έλατα που παίρνουν στα σπίτια τους οι κάτοικοι, έρχονται και όλα τα ζωάκια που ζουν ανάμεσά τους.
Τα Ελατοπουλόπουλα, τα παιδιά της Ελατούπολης δηλαδή, δε στολίζουν το δέντρο τους με πολύχρωμες μπάλες, καμπανούλες και αστεράκια, αλλά… με τα ίδια τα ζωάκια.
Έτσι λοιπόν σε κάθε δέντρο βλέπεις να κάθονται καμαρωτά-καμαρωτά πάνω στα κλαδιά, σκιουράκια, νυφίτσες, λαγοί, ποντικάκια, κουκουβάγιες και άλλα πουλιά.
Επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο έρχονται στην πόλη να ερευνήσουν αυτό το εξαιρετικό φαινόμενο, αλλά μέχρι τώρα δεν έμαθαν τίποτε.
Βλέπετε, υπάρχει ένα μυστικό που το ξέρει μόνο… ένα χελιδόνι και μου το ψιθύρισε μια νύχτα χριστουγεννιάτικη.
Εγώ θα το πω μόνο σε σας που είστε σήμερα εδώ, γιατί είναι και πάλι Χριστούγεννα και ελπίζω… να μην το μάθει άλλος κανείς.

Με τόσα παράξενα λοιπόν, όλοι στο δάσος έχουν να λένε πόσο όμορφα είναι τα δικά τους Χριστούγεννα και το συζητούν ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο.
 Έτσι το μαθαίνουν και τα πουλιά που έρχονται στο δάσος την Άνοιξη και φεύγουν το Φθινόπωρο. Όπως ας πούμε τα χελιδόνια.
Για να πούμε όμως την αλήθεια, δεν ήταν πάντα έτσι, τα παλιά χρόνια και τα δέντρα της Ελατούπολης στολίζονταν με τον κανονικό τρόπο.
Δείτε πώς έγινε και άλλαξαν τα πράγματα.

Κάποια Άνοιξη, έτυχε να γεννηθεί στο ελατόδασος, ένα χελιδόνι διαφορετικό από τα άλλα.
Με το πρώτο του πέταγμα έβαλε τη χελιδονομαμά σε μεγάλους μπελάδες.
Πετούσε πιο μακριά από τα άλλα και αργούσε να γυρίσει στη φωλιά.
Πετώντας από δω και από κει, κάποια μέρα κάθισε να ξεκουραστεί στο πιο μεγάλο έλατο.
Εκεί άκουσε να συζητούν για όσα γίνονταν κάθε Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα, έλεγε το μεγάλο έλατο, είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου για μας, κι εμείς γινόμαστε τα πιο όμορφα δέντρα του κόσμου.
Να φανταστείτε πως από καταπράσινα γινόμαστε κάτασπρα από το χιόνι που πέφτει πάνω μας. Ύστερα, μας παίρνουν οι άνθρωποι στα σπίτια, μας στολίζουν με χρυσό και ασήμι, διαμάντια και μπριλάντια, τα φώτα λάμπουν γύρω μας και οι άνθρωποι χορεύουν και γίνονται γιορτές μεγάλες και όλοι μας θαυμάζουν.
Να δείτε μόνο πόσα παιχνίδια κρεμούν στα κλαδιά μας. μάγους και νεράιδες, αγιοβασίληδες και ξωτικά, ζωάκια και πουλιά, μαγικά μανιτάρια που παίζουν μουσική, όμορφες κούκλες και φρούτα εξωτικά, τίποτε, τίποτε δεν λείπει από πάνω μας.
Όλα είναι σαν όνειρο.
Μόνο… μόνο που μετά τις γιορτές τα πράγματα αλλάζουν.
Τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι, γιατί τα χριστουγεννιάτικα έλατα δεν ξαναγυρίζουν κοντά μας.
Οι άνθρωποι ξαφνικά γίνονται πολύ σκληροί μαζί τους, Τα σπάζουν και τα καίνε στο τζάκι, άλλα πάλι βρίσκονται ξεραμένα, πεταμένα στα σκουπίδια.
Εδώ και χρόνια, ψάχνουμε τρόπο να παίρνουμε πίσω τους φίλους μας.
Παρ’ όλα αυτά, τα Χριατούγεννα είναι οι πιο όμορφες γιορτές.
Όση ώρα το μεγάλο έλατο μιλούσε, το μικρό χελιδόνι άκουγε με προσοχή.
 Έμαθε τόσα καινούργια πράγματα, ούτε που τα φανταζόταν.
Έπρεπε να ζήσει κι εκείνο τα Χριστούγεννα, έτσι όπως τα ζούσαν και τα έλατα.
Πήρε το λόγο και είπε.
«Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Αποφάσισα να μείνω εδώ μέχρι τα Χριστούγεννα.
Θέλω να γίνω κι εγώ ένα χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, να στολίσω ένα έλατο και όλοι να με θαυμάζουν».
«Αυτό βγάλτο από το μυαλό σου, είπε το έλατο, εσείς τα χελιδόνια δεν μπορείτε να ζήσετε στο κρύο και το χιόνι».
«Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει, κι εγώ θα τον ανακαλύψω», απάντησε με πείσμα το χελιδόνι.

Η Άνοιξη πέρασε και στις αρχές του Φθινοπώρου που η οικογένεια ετοιμάζονταν για το ταξίδι στα ζεστά μέρη, το μικρό χελιδόνι, ανακοίνωσε πως εκείνο θα έμενε το χειμώνα στο δάσος.
Είπαν και τι δεν είπαν να το πείσουν να φύγει μαζί τους, τίποτε το χελιδόνι.
Έτσι έμεινε μόνο του στο δάσος με τα έλατα.
Ο καιρός άρχισε σιγά-σιγά να κρυώνει. Βροχές και κεραυνοί έπεφταν στο δάσος και το μικρό χελιδόνι  έγινε αδύναμο και δεν μπορούσε να πετάξει.
Το μεγάλο έλατο, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να το προστατέψει.
Το σκέπαζε με τα πιο παχιά του κλαδιά, το τάιζε με τον χυμό του, και του έδινε κουράγιο.
«Μη φοβάσαι, του έλεγε, ο καιρός δεν είναι πολύ άσχημος φέτος, κρατήσου μέχρι τα Χριστούγεννα και να δεις που τη νύχτα των Χριστουγέννων, θα γίνει κάποιο θαύμα για σένα».
Και μια μέρα, εκεί που το χελιδόνι είχε σχεδόν παγώσει, το μεγάλο έλατο του φώναξε πως επί τέλους ήταν Χριστούγεννα.
«Απόψε φτάνει η νύχτα των Χριστουγέννων, έχε το νου σου, και μόλις δεις ένα αστέρι να πέφτει, κάνε μια ευχή. Σκέψου τι θέλεις πιο πολύ».
«Αυτό που θέλω πιο πολύ είναι να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο», είπε με κόπο το χελιδόνι
«Αυτή η ευχή δεν είναι καλή, τα στολίδια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι ψεύτικα», είπε ανήσυχο το έλατο.
«Δε με νοιάζει», απάντησε με πείσμα το χελιδόνι.
Σε λίγες ώρες, έπεσε σκοτάδι στο δάσος και το χελιδόνι έκανε μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά για να δει το αστέρι που θα έπεφτε στη γη.
Περίμενε και περίμενε και κάποια στιγμή, νάτο, ένα μικρό αστεράκι ερχόταν με βιασύνη κατά πάνω στο μεγάλο έλατο.
«Εύχομαι να γίνω χριστουγεννιάτικο στολίδι», φώναξε το χελιδόνι με όσες δυνάμεις του απέμειναν.
Τότε, το αστέρι σταμάτησε να πέφτει και στάθηκε πάνω από το κεφάλι του.
«Μα τι λες, αν γίνει αυτό εσύ θα είσαι ένα ψεύτικο χελιδόνι», είπε το αστέρι.
«Δε με νοιάζει», είπε πάλι το μικρό χελιδόνι.
«Καλά, έκανε στεναχωρημένο το αστέρι, αλλά ζήτα τουλάχιστον και κάτι που από ψεύτικο να γίνει αληθινό, νύχτα Χριστουγέννων είναι, έχω δικαίωμα να κάνω δύο θαύματα»
Τότε το χελιδόνι θυμήθηκε τη στεναχώρια του μεγάλου έλατου όταν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα δεν γύριζαν πίσω στο δάσος και είπε.
«Εύχομαι τα χριστουγεννιάτικα δέντρα να μην ξεραίνονται αλλά να ξαναφυτεύονται».
Μόλις τέλειωσε τη φράση του έγινε ένα όμορφο γαλαζωπό ξύλινο χελιδονάκι και βρέθηκε κρεμασμένο σε ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλιζε τη σάλα κάποιου από τα σπίτια της Ελατούπολης.
Αυτό το μυστικό μου είπε το χελιδόνι, αυτό το μυστικό σας λέω κι εγώ.
Έτσι έγινε και τα έλατα του ελατόδασους της Ελατούπολης, ξαναγυρίζουν στη θέση τους μετά τα Χριστούγεννα...


4 σχόλια:

  1. τι όμορφο παραμύθι,και τι θυσία το μικρούλι χελιδόνι που αντί να ευχηθεί για τον εαυτό του
    ευχήθηκε για τους φίλους του τα έλατα...
    Τελικά τα παραμύθια μας δίνουν το καλυτερο ηθικό δίδαγμα για το πώς θα έπρεπε να σκεφτόμαστε εμείς οι άνθρωποι.
    Καλές Γιορτές γλυκό μου alataki με την ευχή να ζωντανέψει η αγάπη στην καρδιά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αχ ποσα παραμυθια θα ηθελα να 'ταν αληθεια.καλες γιορτες αλατακι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα παραμύθια είναι πάντα ότι μας λείπει και ότι φανταζόμαστε να είχαμε-ζούσαμε..

    καλή χρονιά με υγεία και αγάπη εύχομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή