Tι λένε τα άλογα για τους ανθρώπους...

Μια φορά και κάποιον καιρό, εκείνον τον παλιό καιρό που οι άνθρωποι δεν είχαν κατακλύσει τη γη και τα ζώα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στους κάμπους, τότε συνέβη αυτό που θα σας πω.

Στον απέραντο και παρθένο θεσσαλικό κάμπο ζούσαμε εμείς, τα άγρια άλογα.
Τότε στον κάμπο φύτευε ο θεός γρασίδι και είμαστε ελεύθερα να καλπάσουμε όπου θέλαμε, να βοσκήσουμε και να χαρούμε την απεραντοσύνη.

Εμείς τα άλογα είμαστε άγρια κάποτε για έναν και μοναδικό λόγο.

 Δεν είχαμε συναντήσει ακόμα τους ανθρώπους, κανείς μέχρι τότε  δεν μας είχε εξαναγκάσει σε πειθαρχία και υπακοή ή όπως λέγεται πιο μαλακά, κανείς δεν ήθελε να μας εξημερώσει.

 Από τότε που βρεθήκαμε στη γη, ταξιδεύαμε καλπάζοντας από τον ένα τόπο στον άλλο όπου συναντούσαμε άλλες αγέλες και το είδος μας πληθύνονταν και μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πως είμαστε ζώα ευτυχισμένα.

Τα χρόνια όμως αλλάζουν και μαζί τους αλλάζει και η ζωή.

Έτσι κάποια χρονιά, είδα να φτάνουν στον κάμπο ένας άνδρας και μια γυναίκα.

Κοίταξαν γύρω, διάλεξαν μιαν άκρη, μάζεψαν ξύλα και χορτάρια και έστησαν το καλύβι τους.

Η αγέλη μου κι εγώ παραξενευτήκαμε με τα καινούργια όντα, καλπάσαμε πιο μακριά, αλλά ως αρχηγός της αγέλης πλησίαζα κάθε τόσο στο καλύβι και παρατηρούσα τους γείτονες.

Κάθε πρωί οι δύο άνθρωποι καθάριζαν τον τόπο από τα χορτάρια γύρω από το καλύβι και σε λίγο καιρό ένας ωραίος κήπος με άλλου είδους φυτά δημιουργήθηκε.

Εμείς τότε δεν καταλαβαίναμε τίποτε αλλά τηρούσαμε όπως λένε σήμερα τις αποστάσεις για καλό και για κακό

Μετά από έναν χειμώνα, είδα ξαφνικά τον άντρα να έρχεται σιγά-σιγά κοντά μου και να πετάει κατά πάνω μου ένα χοντρό σκοινί, φτιαγμένο από κλωνάρια δέντρου.

Κατάλαβα πως δεν ήταν για καλό, μάζεψα την αγέλη μου και φύγαμε μακριά.

Το ίδιο όμως γινόταν για πολύ καιρό. Εμείς καλπάζαμε μακριά και ο άντρας έτρεχε πίσω μας, ώσπου μας έχανε...

Την τελευταία μέρα σκέφτηκα πως έπρεπε να του δώσω ένα μάθημα για να μην μας ξαναενοχλήσει.

Αφού σιγούρεψα την αγέλη, ορθώθηκα στα δυο μου πόδια και στάθηκα μπροστά του.

Ο άντρας τρόμαξε και έτσι που τον είδα τρομαγμένο καλοσύνεψα, τον ρώτησα τι συμβαίνει.

κι εκείνος μου είπε τον πόνο του.

«Αχ, λέει, εμένα που με βλέπεις μεγάλωσα μόνος. Όταν βαρέθηκα να τριγυρίζω, πήρα τα μάτια μου να βρω παρέα και ο δρόμος έφερε μπροστά μου αυτή τη γυναίκα.

 Είπαμε να ζήσουμε μαζί για να βοηθάει ο ένας τον άλλο, αυτή όμως είναι φωνακλού και τελευταία της μπήκε στο μυαλό να πιάσει κανά δυο από εσάς, γιατί λέει είστε ζώα δυνατά και θα μας βοηθάτε στις δουλειές.

Εμένα δε με νοιάζει, εκείνη όμως θέλει να μεγαλώσει τον κήπο, να καθαρίσουμε μεγαλύτερο κομμάτι γης και να φυτέψουμε σιτάρι.

Λέει πως αν έχουμε δυο άλογα, μπορούμε να φορτώνουμε στις πλάτες σας το στάρι μας, θα κουβαλάτε κι εμάς και δεν θα κουραζόμαστε περπατώντας μέρες και νύχτες.

Γι αυτό κάθε πρωί με στέλνει να βγω να σας κυνηγήσω. Αχ καλό μου άλογο, έλα μαζί μου να ησυχάσω από τη γκρίνια της και ύστερα δες το από την καλή πλευρά.

Εμείς χρειαζόμαστε εσάς, αλλά κι εσείς δεν θα βγείτε χαμένοι. Θα κοιμάστε στο καλύβι όταν βρέχει και το χειμώνα θα τρώτε το άχυρο που θα μένει από το στάρι και δεν θα είστε αναγκασμένοι να ψάχνετε για τροφή»

«Τι κάθεσαι και λες τώρα, απαντάω, εμείς καλπάζουμε από τόπο σε τόπο και τρεφόμαστε με το γρασίδι που είναι άφθονο.

Εσείς μπορεί να μας χρειάζεστε, εμείς όμως όχι»

«Να σου πω, μου λέει ο άντρας, ο κάμπος δεν θα είναι όπως τον βλέπεις τώρα.

 Εδώ θα έρθουν και άλλοι άνθρωποι, τα λιβάδια θα εξαφανιστούν, για να βρείτε γρασίδι θα πρέπει να πάτε πολύ μακριά και σε λίγο δεν θα υπάρχει μέρος για σας, γιατί παντού θα ζουν άνθρωποι.

Με τον καιρό θα αναγκαστείτε να ζείτε μαζί μας και όσο πιο γρήγορα συνηθίσετε τόσο καλύτερα»
«Κι εσύ πού τα ξέρεις όλα αυτά;» ρώτησα με απορία.
«Πού τα ξέρω; Αφού μια γυναίκα είναι εδώ και θέλει να σκάψει όλο τον κάμπο, φαντάζεσαι να έρθουν πέντε-έξη σαν αυτή;»

«Δηλαδή σε σας, τα θηλυκά είναι οι αρχηγοί της αγέλης, ρωτάω με απορία, εμείς έχουμε τα αρσενικά για αρχηγούς»

«Μη κοιτάς, άλλο τα άλογα και άλλο οι άνθρωποι», μου απαντάει εκείνος.

Βρε κοίτα να δεις τι γίνεται στη φύση, σκέφτηκα, αλλά που να ξέρω πως είχαν να δουν πολλά τα μάτια μου, καθώς με τα χρόνια διαπίστωσα πως η ανθρώπινη αγέλη ήταν πέρα για πέρα διαφορετική από τα άλλα ζώα που ζούσαν στον κάμπο.

Είπε και άλλα πολλά εκείνη τη μέρα ο άντρας και θες γιατί τον λυπήθηκα, θες από περιέργεια, του υποσχέθηκα πως την επόμενη θα τον άφηνα να με πάρει μαζί του στο καλύβι.

Κανόνισα τα της αγέλης μου, έδωσα την αρχηγία στον πιο δυνατό μετά από μένα, πήρα τη σύντροφό μου και την άλλη μέρα ακολούθησα τον άντρα στο καλύβι.

Αυτά που είδα να συμβαίνουν στις αγέλες των ανθρώπων, θα σας τα διηγηθώ άλλη φορά.

Για τώρα έχω να σας πω ότι ο άντρας και η γυναίκα που ζούσαν στο καλύβι ονομάστηκαν αφεντικά μας, μας έμαθαν να κάνουμε πράγματα που δεν ήταν στη φύση μας και ότι όσα μου είπε ο άντρας την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, είναι αλήθεια.

 Τελικά ήρθαν καιροί που το γρασίδι εξαφανίστηκε και η φάρα μας χρειάστηκε τους ανθρώπους.

Έτσι έγιναν τα πράγματα κι εμείς, τα άγρια άλογα εξημερωθήκαμε και από τότε ζούμε μια αρμονική ζωή κοντά στον άνθρωπο. Για να πω μάλιστα την αλήθεια τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, όσο για τους προγόνους μας άκουσα πως υπάρχουν ακόμα μερικοί που ζουν πολύ μακριά....

,