Ένα αστέρι που το έλεγαν Γη...

Μια φορά κι έναν καιρό, στο πολύ μεγάλο βάθος του χρόνου, γεννήθηκε στον ουρανό ένα αστέρι.
Γεννήθηκε στην ίδια γειτονιά που ζούσε o μεγάλος Μάγος που μόλις άκουσε για τη γέννησή του, έτρεξε και ζήτησε να γίνει ο νονός του.
Χτύπησε το ραβδί του και χάρισε στο αστέρι άπειρη ομορφιά.
Το γέμισε με κρυστάλλινα νερά, του χάρισε καταπράσινα λιβάδια και πυκνά δάση, πανύψηλα βουνά.
Του χάρισε αέρα και βροχή για να ποτίζονται και να πυκνώνουν τα δάση και πρόσταξε τον ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει το αστέρι.
Το βάφτισε και το ονόμασε Γη.

Όταν το αστέρι μεγάλωσε αρκετά, κάθισε και σκέφτηκε.
«Τι να την κάνω τόση ομορφιά έτσι που είμαι μοναχό μου, ας ήταν να έχω κάποιον να με αγαπάει!»
Ο καλός Μάγος που όλον εκείνο τον καιρό περιδιάβαινε τα δάση και καμάρωνε τη Γη, τίναξε πάλι το ραβδί του και είπε.
«Ας γίνει ότι πρέπει για να είναι ευτυχισμένη η Γη».
Έτσι στο αστέρι δημιουργήθηκε και άλλη ζωή και μια μέρα που ο νονός της Γης καθόταν στην κορφή του πιο ψηλού βουνού, είδε κάτω χαμηλά. ζώα και λίγους ανθρώπους.
Πέρασαν πολλά-πολλά χρόνια και είδε περισσότερους ανθρώπους και μετά από άλλα τόσα χρόνια όπου και να πήγαινε συναντούσε ανθρώπους.
Το αστέρι όλο και ομόρφαινε, τα δάση γίνονταν όλο και πιο πυκνά, οι θάλασσες σχημάτισαν βυθούς ονειρεμένους, τα ποτάμια έτρεχαν γρήγορα να προλάβουν να ποτίσουν τα δέντρα, τα φυτά, να ξεδιψάσουν τα ζώα και τους ανθρώπους.

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια πέρασαν πάλι και ο καλός Μάγος παρακολουθούσε ευχαριστημένος τη Γη να μεγαλώνει και να ομορφαίνει και να γεννάει καινούργιες ζωές, και τους ανθρώπους να πληθαίνουν και να σκορπίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Χάραξαν δρόμους και έφτιαξαν σπίτια, λιμάνια και σταθμούς.
Ύστερα ψήλωσαν τα σπίτια και έχτισαν εργοστάσια που έβγαζαν μαύρο καπνό.
Οι άνθρωποι άνοιξαν τα σπλάχνα της Γης και έβγαλαν τους θησαυρούς της.
Έκαψαν τα δάση της για να χτίσουν κτήρια και  χάραξαν περισσότερους δρόμους.
Πότισαν με δηλητήρια τα κρυστάλλινα νερά που θόλωσαν και πίκρισαν και σιγά-σιγά σταμάτησαν το μεγάλο τους ταξίδι.
Τα ποτάμια που έτρεχαν να προλάβουν να ποτίσουν τα χώματα, κουράστηκαν και στέρεψαν.
Ο αέρας δεν έβρισκε χώρο να φυσήξει την ανάσα του, να χαρίσει τη δροσιά του.
Ο ήλιος που ήταν καλόψυχος και πονετικός αγρίεψε καθώς οι άνθρωποι τον ειρωνεύονταν και τον προκαλούσαν να στείλει αν μπορεί τις πιο καυτές αχτίνες του στη Γη.

Ώσπου μια μέρα η  Γη θύμωσε, φώναξε τον καλό Μάγο, τον νονό της και του παραπονέθηκε.
«Κοίταξε πώς κατάντησα εγώ, το όμορφο αστέρι, το πιο όμορφο του ουρανού!
Τα σπλάχνα μου αρρώστησαν, η ανάσα μου μυρίζει άσχημα, τα ποτάμια μου θόλωσαν, τα νερά μου χάθηκαν, τα δάση μου ξεράθηκαν, ο ήλιος που με ζέσταινε, τώρα με κατακαίει.
Σου ζήτησα να μου χαρίσεις συντροφιά, αλλά οι σύντροφοί μου με κορόιδεψαν, δεν με σεβάστηκαν, κάθε μέρα με κάνουν να υποφέρω όλο και πιο πολύ.
Κουράστηκα και δεν με αφήνουν στιγμή να ξεκουραστώ, δεν μπορώ να συγκρατήσω πια το σώμα μου.
Φοβάμαι πως σε λίγο θα πεθάνω».

Ο καλός Μάγος συνοφρυώθηκε, φώναξε τους ανθρώπους και τους παρακάλεσε να φροντίσουν την υγεία της βαφτισιμιάς του, να βρουν τρόπους να την ανακουφίσουν, γιατί εκείνη τόσα χρόνια ήταν μεγαλόψυχη μαζί τους και έκανε γι αυτούς ότι περνούσε από το χέρι της.
Οι άνθρωποι γέλασαν και αδιαφόρησαν.

Ένα βράδυ η Γη ξάπλωσε να ξεκουράσει λίγο το σώμα της.
 Ήταν τόσο κουρασμένη που χωρίς να το καταλάβει την πήρε ο ύπνος.
Μέσα στον ύπνο της αναδεύτηκε και γύρισε στο πλάι.
Το φορτίο που υπήρχε πάνω της κύλησε στους ωκεανούς και το κατάπιε ο βυθός τους.
Το σώμα της Γης ανακουφίστηκε, ελάφρυνε και η Πανέμορφη κοιμήθηκε πολύ-πολύ βαθιά.
Ο Καλός Μάγος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να την ξυπνήσει.

Η Γη κοιμήθηκε βαθιά και θα έκανε πολλά μα πάρα πολλά-πολλά χρόνια να ξυπνήσει...